Με όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες.. Με όσα ακούγονται.. Με όσα γράφονται.. Μου ήρθε στο μυαλό η πρώτη εντύπωση που μας έκανε η Βιέννη. Θυμάμαι έπρεπε να πάμε να κάνουμε register στο δήμο, μία διαδικασία με ονομασία της οποίας τα γράμματα ξεπερνούν τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μαζί (δύο ανθρώπων!).Σαν τη σκουληκομυρμηγκότρυπα ένα πράγμα! Έπρεπε λοιπόν να συμπληρώσουμε το Meldezettel
στο Magistratisches Bezirksamt...και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Εκτός από αυτό βέβαια, όπως όλοι οι φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές, Erasmus και άλλα λοιπά προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, έπρεπε να ανοίξουμε τραπεζικό λογαριασμό, να καταχωρηθούμε ως κάτοχοι αριθμού κινητού τηλεφώνου και άλλα πολλά που όσο τα σκεφτόμουν άρχισε να βράζει το κεφάλι μου.
Κι όμως για να γίνουν όλα αυτά, δεν χρειάστηκαν 2βδομάδες όπως φαντάστηκα.. ούτε πολύωρες αναμονές σε ουρές, ούτε νεύρα, ούτε φοβέρες.. παρά μόνο χαμόγελο και ευγένεια.. Οι άνθρωποι εκεί κινούνταν με περίεργα αργό ρυθμό σε σχέση με τις αντίστοιχες δικές μας υπηρεσίες. Κ όμως όλες οι δουλειές γίνονταν στην ώρα τους.. όλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν γιατί όλοι έμεναν ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες αυτές και από τους ανθρώπους που τις προσέφεραν. Το ακόμα πιο περίεργο (για τα ελληνικά δεδομένα) το είδα ένα μεσημέρι που χρειαζόταν να πάω στην τράπεζα να κάνω κάποια δουλειά.. Κάνουν lunch break διάρκειας μίας ώρας και ύστερα συνεχίζουν τη δουλειά τους με γεμάτο στομάχι, (σχεδόν) ξεκούραστοι και με βοηθητική διάθεση! Αυτοί είναι λαοί! Κανένας δεν τρέχει να προλάβει, κανένα άγχος, κανένας τραμπουκισμός. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους και όλα κινούνται ρολόι. Να μου πείτε βέβαια.. εκεί έχουν και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο..αλλά από την άλλη έχουν και το απίστευτο ποσοστό του 1% εγκληματικότητα!!! Τόση ασφάλεια νιώθεις σε αυτή την πόλη που μπορεί να κάνεις jogging με τη φίλη σου στις 3 τα ξημερώματα σε ένα από τα κανάλια του Δούναβη και το μόνο που θα σε κάνει να νιώσεις άβολα θα είναι ένα UFO το οποίο νόμιζες ότι είναι αστέρι αλλά κινείται εντελώς παράδοξα στον ουρανό για να είναι ένα απλό αστέρι ή κομμήτης και ξαφνικά εξαφανίζεται! Μπορεί να περπατάς υπογείως στον αντίστοιχο σταθμό Ομόνοιας του U-bahn, Karlsplatz και εκεί που σφίγγεις την τσάντα πάνω σου και κρατάς την ανάσα σου μέχρι να περάσεις από περίεργους τύπους με άπειρα tattoo, σύριγγες και μπλε γλώσσες το μόνο που μπορεί να σε πειράξει τελικά να είναι τα άγρια στην όψη σκυλιά των παραπάνω τύπων, στα οποία όμως σχεδόν πάντα φόραγαν φίμωτρο για να αποφύγουν δυσάρεστα μπλεξίματα..
Τώρα που είπα για σκυλιά θυμήθηκα και το άλλο... Να μπαίνεις να ψωνίσεις ρούχα και η κυρία δίπλα σου να είναι με το σκυλάκι της παρέα μέσα στο μαγαζί, να χώνει τη μουσουδίτσα του να μυρίσει τη νέα κολεξιόν! Απίστευτο; Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να είναι αλλεργικοί, άλλοι απλά να μην είναι φιλόζωοι.. Αλλά για μένα που τα αγαπάω ήταν κάτι το εξαιρετικό! Αν είχα σκυλί εκεί λοιπόν ή ζούσε ο tigro μου θα τους έπαιρνα σίγουρα μαζί...να μουν πουν και τη γνώμη τους...σε ποιο ύφασμα τους αρέσει περισσότερο να αφήνουν το τρίχωμά τους..cotton, lycra ή satin;! Και βέβαια οι τετράποδοι φίλοι δεν θα μπορούσαν να μην απολαμβάνουν και τη χαρά του να βγουν έξω όχι μόνο για βόλτα αλλά και για lunch ή dinner σε εστιατόρια της πρωτεύουσας της Αυστρίας! Ναι αμέ! Και στα εστιατόρια επιστρέπονταν τα ζώα, αρκεί να ήταν ήρεμα..
Ξέφυγα λιγάκι ε; Δεν πειράζει.. έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για να τα πούμε! Το συμπέρασμα μου; Κάθε πόλη, ακόμα και στη ίδια χώρα, έχει τα καλά της και τα κακά της. Εμείς θέλουμε να ζούμε πάντα τα καλά της αλλά και αν τύχει και πέσουμε πάνω στα άσχημά της, τότε θα το θυμόμαστε μια ζωή, θα γελάσουμε και σε καμία περίπτωση δεν θα απαρνηθούμε την πορεία μας προς την ανακάλυψη του κόσμου λόγω ενός, δύο ή τριών στραβών σκηνικών σε κάποιο ταξίδι μας. Προσωπικά...νομίζω πως έζησα τα καλά της Αυστρίας και πιστεύω θα συμφωνήσει και η άλλη chiquita..ακόμα και όταν χανόμασταν σε τεράστιες εκτάσεις μέσα στο βράδυ, έχοντας χάσει μία μαύρη ζακέτα και έχοντας τα κουνούπια να μας πολεμάνε μέχρι που ξαναβρεθήκαμε σε γνώριμα μέρη.
(όλα αυτά κάποια μέρα θα δέσουν στην όλη ιστορία και αν είστε ακόμα εδώ για να τα διαβάζετε, θα καταλάβετε..)
Σας αφήνω με αγαπημένες μουσικές που μας έμαθε ο φίλος Peppito από την μαφιόζικη Νάπολι...από το soundtrack μιας ταινίας που δεν κατάφερα ποτέ να δω γιατί πάντα με έπαιρνε ο ύπνος!
Enjoy!
