"Me dicen el clandestino..."

Νομίζω χρωστάω μία εξήγηση από την προηγούμενη φορά, αλλά ο καιρός πάλι με προσπέρασε και έχασα τα αυγά και τα πασχάλια! :)

So...today..i woke up from a reaaally funny dream! which reminded me of our Southamerican friends who we met during our stay in Vienna..Ψυχολογικά... ένα μπάχαλο και οι δυο μας.. έχοντας εξτασιαστεί από την ανεξαρτησία μας, από την όλο κέφι ζωή, από τα πάρτυ, από τον πολύ ήλιο που χωρίς να το περιμένουμε στην αρχή πλημμύριζε τα δωμάτιά μας τα πρωινά και ζέσταινε την πλάτη μας όταν αράζαμε στα πάρκα, από τις βόλτες με τα ποδήλατα στο prater και στο ringstrasse, από τις γεμάτες χορό βραδιές μας στο Volksgarten..στον συναισθηματικό τομέα, αλλού πατούσαμε, αλλού βρισκόμασταν και αλλού νομίζαμε ότι πάμε. Έτσι προέκυψε ένα ευχάριστο διάλειμμα από το μπάχαλο αυτό (και πάλι καλά που ήταν διάλειμμα γιατί αν ήταν μεγαλύτερο από 2 ημερών θα είχαμε serious mental issues (addiction, obsession, και δε συμμαζεύεται!).

Μας ενημερώνει λοιπόν ο Santi ο "κολλητός" μας Αργεντίνος, ότι δύο Southamericans φίλοι του οι οποίοι αντίστοιχα συμμετείχαν σε ένα πρόγραμμα τύπου Erasmus σε κάποια Ολλανδική πόλη.. ένας Αργεντίνος, ένας Χιλιανός και 2 chicas griegas! Αυτό που παρατηρήσαμε από την αρχή με έκπληξη ήταν ότι μας μοιάζουν τόοοσο πολύ αυτοί οι άνθρωποι.. είναι ανοιχτοί και ζεστοί, λίγο πιο Loud από άλλους λαούς, όπως και εμείς(οκ..εμείς είμααστε πολύυυ loud)..ήταν συναρπαστικό να ανταλλάζουμε απόψεις με άτομα της ηλικίας μας τα οποία μεγάλωσαν στην άλλη άκρη του πλανήτη.. Το απογοητευτικό για εμάς τους Έλληνες - αν και νομίζω πως τώρα έχει αλλάξει αρκετά αυτό και ας πέρασαν μόνο 3 χρόνια - είναι η συνειδητοποίηση ότι πολλά από τα νέα παιδιά δεν βγαίνουν από τη χώρα όπως οι υπόλοιποι λαοί. Ο Andre από την Ολλανδία, πήγε για Erasmus στη Βιέννη, μετά για πρακτική άσκηση κάπου αλλού στο εξωτερικό, στη συνέχεια για ένα εξάμηνο στη Βραζιλία.. το ίδιο και ο Jaako από την Φινλανδία.. το ίδιο και πολλοί άλλοι.. Μα τί συμβαίνει με εμάς; Γιατί τόσο λίγοι νέοι ψάχνονται για ευκαιρίες εκπαίδευσης και εργασίες στις οποίες μπορεί να πάει ο καθένας μας και χωρίς την τεράστια οικονομική άνεση; Αυτο με είχε πραγματικά προβληματίσει.. Επιστρέφοντας Ελλάδα, το μόνο που ήθελα ήταν να μην παρατήσω τον εαυτό μου στην ρουτίνα της Αθήνας, της ελληνικής νοοτροπίας.. να φύγω κατευθείαν όταν ξαναμπορέσω για το επόμενο ταξίδι, για την επόμενη εμπειρία.. Θα θελα!! Ο χρόνος με προσπέρασε.. κάπου πέσανε οι άμυνες που είχα φτιάξει στη Βιέννη για μία διαφορετική version του εαυτού μου..για την πραγματική Nightingale..True M &True J όπως λέγαμε και με την αγαπημένη μου η οποία ακόμα και σήμερα ισχυρίζεται ότι την κακομεταχειριζόμουν κατά τη διαμονή μας στο υπέροχο Panorama Haus. Θυμάσαι ότι ο Santi εκείνο το βράδυ μάλλον κοιμήθηκε στο μπαλκόνι του 14ου ορόφου;;;; Ότι με τις κάλτσες του ξεσκόνιζε όλο το κλιμακοστάσιο και τους διαδρόμους της εστίας.. ότι μας αφηνε σημειώματα όταν λείπαμε για το γάλα που του περισσεύει και αν το θέλουμε; για το νευρικό κλονισμό που πήγε να πάθει όταν του ανακοινώσαμε ξαφνικά ότι γυρνάμε Ελλάδα ενώ εμείς πηγαίναμε στο Salzburg???? Μα τί γαϊδούρες! Σε μία πιτσαρία κάπου στο κέντρο, κατά τη διάρκεια του euro που τον ρώτησε η κοπελίτσα "Are you Italians?" και πριν προλάβει να απαντήσει και οι δύο με μια φωνή... " Santi!!!! Griechenland" φαπ! χαχαχα...

Ξέφυγα πάλι.. Εκεί που ήθελα να καταλήξω λοιπόν είναι ότι χωρίς να ξεχνάμε τις ρίζες μας, μπορούμε να βγούμε λίγο παραέξω, κι ας το φοβόμαστε, κι ας βαριόμαστε τη διαδικασία και την αλλαγή.. Σίγουρα θα μας αποζημιώση αυτή η απόφαση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που αφήνουν το μυαλό τους ανοιχτό για να δει και να ακούσει οτιδήποτε καινούριο.. εμείς πού κολλάμε; Ευκαιρίες υπάρχουν.. να το ψάξουμε μπορούμε.. μμμ.. το θέλουμε όμως;

(Clandestino γιατί έγιναν πολλές παρανομίες εκείνη την περίοδο.. κυρίως εκείνο το 2ήμερο.. Γλυκύτατες, πανέμορφες παρανομίες! ...Κατάλληλο για όλους τους τρελούς και ελεύθερους! Δοκιμάστε το! )

Every city...another beautiful story!

Με όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες.. Με όσα ακούγονται.. Με όσα γράφονται.. Μου ήρθε στο μυαλό η πρώτη εντύπωση που μας έκανε η Βιέννη. Θυμάμαι έπρεπε να πάμε να κάνουμε register στο δήμο, μία διαδικασία με ονομασία της οποίας τα γράμματα ξεπερνούν τα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών μαζί (δύο ανθρώπων!).Σαν τη σκουληκομυρμηγκότρυπα ένα πράγμα! Έπρεπε λοιπόν να συμπληρώσουμε το Meldezettel
στο Magistratisches Bezirksamt...και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε!
Εκτός από αυτό βέβαια, όπως όλοι οι φοιτητές που φεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές, Erasmus και άλλα λοιπά προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών, έπρεπε να ανοίξουμε τραπεζικό λογαριασμό, να καταχωρηθούμε ως κάτοχοι αριθμού κινητού τηλεφώνου και άλλα πολλά που όσο τα σκεφτόμουν άρχισε να βράζει το κεφάλι μου.

Κι όμως για να γίνουν όλα αυτά, δεν χρειάστηκαν 2βδομάδες όπως φαντάστηκα.. ούτε πολύωρες αναμονές σε ουρές, ούτε νεύρα, ούτε φοβέρες.. παρά μόνο χαμόγελο και ευγένεια.. Οι άνθρωποι εκεί κινούνταν με περίεργα αργό ρυθμό σε σχέση με τις αντίστοιχες δικές μας υπηρεσίες. Κ όμως όλες οι δουλειές γίνονταν στην ώρα τους.. όλοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν γιατί όλοι έμεναν ικανοποιημένοι από τις υπηρεσίες αυτές και από τους ανθρώπους που τις προσέφεραν. Το ακόμα πιο περίεργο (για τα ελληνικά δεδομένα) το είδα ένα μεσημέρι που χρειαζόταν να πάω στην τράπεζα να κάνω κάποια δουλειά.. Κάνουν lunch break διάρκειας μίας ώρας και ύστερα συνεχίζουν τη δουλειά τους με γεμάτο στομάχι, (σχεδόν) ξεκούραστοι και με βοηθητική διάθεση! Αυτοί είναι λαοί! Κανένας δεν τρέχει να προλάβει, κανένα άγχος, κανένας τραμπουκισμός. Όλοι κάνουν τη δουλειά τους και όλα κινούνται ρολόι. Να μου πείτε βέβαια.. εκεί έχουν και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο..αλλά από την άλλη έχουν και το απίστευτο ποσοστό του 1% εγκληματικότητα!!! Τόση ασφάλεια νιώθεις σε αυτή την πόλη που μπορεί να κάνεις jogging με τη φίλη σου στις 3 τα ξημερώματα σε ένα από τα κανάλια του Δούναβη και το μόνο που θα σε κάνει να νιώσεις άβολα θα είναι ένα UFO το οποίο νόμιζες ότι είναι αστέρι αλλά κινείται εντελώς παράδοξα στον ουρανό για να είναι ένα απλό αστέρι ή κομμήτης και ξαφνικά εξαφανίζεται! Μπορεί να περπατάς υπογείως στον αντίστοιχο σταθμό Ομόνοιας του U-bahn, Karlsplatz και εκεί που σφίγγεις την τσάντα πάνω σου και κρατάς την ανάσα σου μέχρι να περάσεις από περίεργους τύπους με άπειρα tattoo, σύριγγες και μπλε γλώσσες το μόνο που μπορεί να σε πειράξει τελικά να είναι τα άγρια στην όψη σκυλιά των παραπάνω τύπων, στα οποία όμως σχεδόν πάντα φόραγαν φίμωτρο για να αποφύγουν δυσάρεστα μπλεξίματα..

Τώρα που είπα για σκυλιά θυμήθηκα και το άλλο... Να μπαίνεις να ψωνίσεις ρούχα και η κυρία δίπλα σου να είναι με το σκυλάκι της παρέα μέσα στο μαγαζί, να χώνει τη μουσουδίτσα του να μυρίσει τη νέα κολεξιόν! Απίστευτο; Ξέρω ότι πολλοί μπορεί να είναι αλλεργικοί, άλλοι απλά να μην είναι φιλόζωοι.. Αλλά για μένα που τα αγαπάω ήταν κάτι το εξαιρετικό! Αν είχα σκυλί εκεί λοιπόν ή ζούσε ο tigro μου θα τους έπαιρνα σίγουρα μαζί...να μουν πουν και τη γνώμη τους...σε ποιο ύφασμα τους αρέσει περισσότερο να αφήνουν το τρίχωμά τους..cotton, lycra ή satin;! Και βέβαια οι τετράποδοι φίλοι δεν θα μπορούσαν να μην απολαμβάνουν και τη χαρά του να βγουν έξω όχι μόνο για βόλτα αλλά και για lunch ή dinner σε εστιατόρια της πρωτεύουσας της Αυστρίας! Ναι αμέ! Και στα εστιατόρια επιστρέπονταν τα ζώα, αρκεί να ήταν ήρεμα..

Ξέφυγα λιγάκι ε; Δεν πειράζει.. έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για να τα πούμε! Το συμπέρασμα μου; Κάθε πόλη, ακόμα και στη ίδια χώρα, έχει τα καλά της και τα κακά της. Εμείς θέλουμε να ζούμε πάντα τα καλά της αλλά και αν τύχει και πέσουμε πάνω στα άσχημά της, τότε θα το θυμόμαστε μια ζωή, θα γελάσουμε και σε καμία περίπτωση δεν θα απαρνηθούμε την πορεία μας προς την ανακάλυψη του κόσμου λόγω ενός, δύο ή τριών στραβών σκηνικών σε κάποιο ταξίδι μας. Προσωπικά...νομίζω πως έζησα τα καλά της Αυστρίας και πιστεύω θα συμφωνήσει και η άλλη chiquita..ακόμα και όταν χανόμασταν σε τεράστιες εκτάσεις μέσα στο βράδυ, έχοντας χάσει μία μαύρη ζακέτα και έχοντας τα κουνούπια να μας πολεμάνε μέχρι που ξαναβρεθήκαμε σε γνώριμα μέρη.

(όλα αυτά κάποια μέρα θα δέσουν στην όλη ιστορία και αν είστε ακόμα εδώ για να τα διαβάζετε, θα καταλάβετε..)

Σας αφήνω με αγαπημένες μουσικές που μας έμαθε ο φίλος Peppito από την μαφιόζικη Νάπολι...από το soundtrack μιας ταινίας που δεν κατάφερα ποτέ να δω γιατί πάντα με έπαιρνε ο ύπνος!

Enjoy!

For one last time let's go there...

Για σήμερα.. ένα τραγούδι μόνο. Που σημαίνει πολλά..ξυπνά αναμνήσεις και φέρνει εικόνες μπροστά στα μάτια που μας κάνουν να χαμογελάμε.. Η επεξήγηση από Δευτέρα γιατί έρχεται και τριήμερο!

The beginning of our journey...

Just like heaven... Όλα ξεκίνησαν πριν 3 χρόνια - που κοντεύουν να γίνουν τέσσερα...Αλλά ας τα πάρουμε όλα από...το τέλος για να φτάσουμε σιγά σιγά, μέσα από ένα πανέμορφο ταξίδι σαν αυτό που ζήσαμε, στην αρχή! Φοιτητικά χρόνια, όνειρα, έντονες επιθυμίες, κάποια μικρή ή μεγάλη για άλλους επανάσταση, δίψα για γνωριμία με νέους πολιτισμούς, με άλλους λαούς, κραυγή για ανεξαρτησία (ολική ή μερική, όπου κατάφερε να φτάσει ο καθένας μας)...Αυτό το Blog δεν είναι ούτε ενημερωτικό, ούτε χιουμοριστικό...σίγουρα όχι εκπαιδευτικό!(For some articles viewer discretion may even be advised!... nah! just kidding!) Κάποιοι μπορεί να το πουν αυτοβιογραφικό..Η ιδέα γεννήθηκε ένα ψιλοκρύο πρωινό, μετά από έναν απογευματινό καφέ που μας θύμισε πολλά..Πάντα θέλαμε να κάτσουμε να γράψουμε τα όσα θυμόμαστε για να τα κρατήσουμε ζωντανά έστω μέσα από λέξεις και φωτογραφίες αλλά όπως πάντα, ο καιρός μας προσπέρασε, ξεχαστήκαμε, το αφήσαμε, βαρεθήκαμε, ο αρχικός ενθουσιασμός μετατράπηκε σε αναβλητικότητα.. "Ασε μωρέ τώρα...πού να τα θυμόμαστε και να κρατάμε σημειώσεις.. Ναι το θέλαμε πολύ..αλλά τώρα είναι και η δουλειά, είναι και οι δικοί μου στο σπίτι που με τρέχουν σε δουλειές..Δεν έχω χρόνο! Χέστο!".."Γιατί να μην τα γράψουμε στον υπολογιστή; Όποτε έχουμε όρεξη..όποτε έχουμε χρόνο..Σαν blog.. και ας μην το διαβάζει κανείς.. Θα 'ναι για εμάς... Για να μην μείνει απλά ένα όνειρο που ήταν τόσο μα τόσο αληθινό και πλέον , εφόσον ξυπνήσαμε, αρχίζει και ξεχνιέται.." Το ζήσαμε! Ήταν από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μας με τα όμορφα, τα στραβά, τα απροσδόκητα...Γιατί να μην το ζήσουν και άλλοι μέσα από εμάς; Γιατί να μην μοιραστούμε όλοι μαζί τα όνειρα μας, όποια και αν είναι αυτά.. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, οι ονειροπόλοι που κυνηγούν τα όνειρά τους με την ελπίδα και το χαμόγελο για συνοδοιπόρους, έχουν λιγοστέψει ανησυχητικά.. Χαμογελάτε λοιπόν... Μας χρειάζεται! Και ο κόσμος μας, παρά τις πίκρες που μας δίνει έχει να μας δώσει και χαρές..Είναι ένας μικρός παράδεισος, αρκεί να ανακαλύψουμε τους κατάλληλους τρόπο να τον "διαχειριστούμε".. Αρπάξτε την ευκαιρία σας κάθε ώρα και στιγμή και κάντε αυτά που θέλατε πάντα.. Και αν τώρα ακόμα δεν είναι η ώρα, ή οι συνθήκες δεν σας το επιτρέπουν, μοιραστείτε το μαζί μας, με τους δικούς σας, με τους φίλους σας.. Κάντε τα σχέδια σας και αμέσως μόλις μπορέσετε, υλοποιήστε τα..

...Παρασύρθηκα και ξέχασα να μας συστήσω...Αλλά αυτό μπορεί να περιμένει...Για το παρόν, είμαστε δύο chicas griegas που το Πάσχα του 2008 φτιάξαμε μπουτάκι αρνάκι στο φούρνο με πατάτες το οποίο ήταν λουκούμι! Η μυρωδιά του δενδρολίβανου ανακατεμένου με ελληνικό ελαιόλαδο, σκόρδο, μουστάρδα και λίγο λεμόνι έσπασε τα ρουθούνια. Σχεδόν ένας ολόκληρος όροφος ενός -αν θυμάμαι καλά- 17όροφου κτιρίου ήθελε να δοκιμάσει αυτό το μυρωδάτο μπουτάκι...Μία από τις μεγάλες μας στιγμές "πρώτης φοράς" για την οποία νιώσαμε περήφανες!!!Αλλά έχουμε ακόμα πολλά μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε και σε αυτό.. It was just like heaven...